غـــریبانه در ایـــن کوچه ها 

به دنبال 

بوی خوش عطر 

نفس های تو 

میگردم ! 

اگــر کمی دل داشتی ، 

نفس های عمیق تر 

می کشیدی !!!

امروز هر چقدر بخندی و هر چقدر عاشق باشی 
از محبت دنیا کم نمیشه پس بخند و عاشق باش 
امروز هر چقدر دلها را شاد کنی 
کسی به تو خورده نمیگیره پس شادی بخش باش 
امروز هرچقدر نفس بکشی 
جهان با مشکل کمبود اکسیژن رو به رو نمیشه 

دلم به کما رفته

برای مردنش دست به دعا شوید!

چقدر این سربالایی ها ادامـــــــه دارند ؟

من از زندگی که هیچ . . . پاهایم از من شکایت دارند!

این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند؛
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم،
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام؛
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،
خط خطی نشود!!!

دلکَم

ميدانَم؛توام مثل من

از بودن هاشان

از عادت دادن هاشان

از نبود هميشگي شان

از تکرار اين تابع خسته شده اي

به احترام تن زخم ديده ات؛

معادله را عوض مي کنَم

بگذار بيايند و بروند

غصه نخور

عادت را خط زده ام..!

اين که گفــتند " فرامــوش ات کنــم " را فراموش کرده ام! 

خيــالت تخت... تــو تا ابد... مــاندگارترين " حضــور ِ " روزگار مني!

 و من عــجيب؛

 به آغــوش امن تو از آن ســوي فاصــله ها خــو گرفته ام!!! 

 گذشتــم ... گـــذشـتــي

مــن از يــک دنيــــا براي تـــــــو

و تـــــــو از مــــن ، بـــراي دنــياي خودت...

 خــدايــا شبــيه بـادکـنکي شــده ام

از بغـضهـايــي کـه به اجبــار فــرو داده ام...

التـماســت ميکـنم...

فقــط يـک ســوزن !

تــکه تــکه شــدنـم بــاخــودم...

 ديشب در جادهاي سکوت در ايستگاه عشق هرچه منتظر ماندم

کسي براي لمس تنهاييم توقف نکرد

و من تنهاتر از هميشه به خانه برگشتم!

 چنان دل کندم از دنيا که شکلم شکل تنهاييست

 ببين مرگ مرا در خويش که مرگ من تماشاييست

 کاش میشد هیچ کس تنها نبود

 کاش میشد دیدنت رویا نبود

گفته بودی با تو می مانم ولی...

 امــــــــروز هم نیـــــــامــــــــــــــدی...


نا شُــــــــــــکری نمیکنـــــــــــــــم


فـــــــــــــردا هَـــــــــــــم روز خُــــــــداست...

 دیگر سوسوی هیچ چراغی امیدوارم نمی کند

دیگر گرمای دستی دلم را به تپیدن وا نمی دارد

میروم تا در تاریکی راه خود را پیدا کنم

که به چراغهای نورانی و دستهای گرم دیگر

 هرگاه مرا نيافتي...!!

گم شده ام در انبوه آشفتگي هام...

آسيمه سر به دنبال خودم مي گردم...

بي نشان خواهم شد

در شهر نشانه ها!!

هرگزم نخواهي يافت...

سراغم را از کسي مگير...!!

 ايــن روزها

بــرايم

حضور ســکوت را

تيــک بــزنيد !

تلــخ تر از آنــم 

که غيــبت نــخورم

یادت هست؟!

جــناق می شکــستیم می گــفتیم:

"یــادم تــــو را فرامــــوش"

ولی امـــــــروز،

تمــام استخوانهـــــایم شکــــــــسته

از تو برايم چه مانده؟ 

بغضي مهار نشدني و يک عکس سه در چهار

دقايقي که ميخواهمت و نيستي

حرفهايي که ميخواهم و نميزني

شنيدني هايي که ميخواهم و نميگويي

تعليق و انتظار، سردي تو و گرمي اشک هاي من

بي خبري هاي پي در پي 

مهري که دارم و بي مهري هاي تو

حســــــرت!

يعني شانه هايت دوش به دوشـــــــم باشد

اما نتوانــــم از دلتنگي به آن پناه ببـــــــرم

                                مــيخواهم اين راهي که من وتو آمده ايم را ازابــتدا ويران کنم 

       تا هــيچ کس به اينــجايي که ما رسيده ايم نرسد

 ايــنها که مي نــويسم ، مــرثيه ست ،،،

براي دلي که دارد در دســتانم جــان مي کـَنـَد ...

نه ، صبـــر کن ...

اينــها فاتحــــه است ...

هَـــــوا داره سَــــرد ميشه

مَـــــن هَــــمش نگـــــران اينم کـــــه

سَــرمــــا بخورم

سُـــــرفه کنَـــم

ولي.....

کسي نباشه که بِـــــگه

واي عشِــــقَــــم.....

تو کـــــه باز مراقب خودتــــــ نبودي.... !!

خــــــــدايــــا يـه سـوال...

تــــورو بـه خـــودت قــسـم راستــشـو بـگـو...

چـِـرا بــاز پـُــره بُـــغـــض شــدم؟؟

نــکـــنـه بـاز تــــنهام گــذاشـتي………..؟

 شبــيه غــريــبه ها حــرف نزن

"شما" که خــطــابم ميکني ويران ميــشوم....

خــوب هــم کــه بــاشي

از بــس بــدي ديــده اند ...

خوبــيــهايت را بــاور نمــي کنند!!!

نفــرين به شهري که در آن غــريــبه ها آشــناترند!!!

تو درد مرا نفــهميدي درد من تو نبودي... 

درد مــن نبودن تو بــود نفهــميدي 

خـدايا!

گـله نمـيکنم...

ولي کـاسه ام را ايـنقدر خـالي ديـده اي 

که هـر چه خواستـه ام را

در کـاسه ام ميـگذاري!!!

 چــقدر سخته با يه بــغض سنــگين 

فــقط همــدم تنــهايــي هــاي ديــگران باشــي

 چیـزی نمیـخـواهَم جـز . . .

یـکــ اتــاقِ تـاریک

يك موسيقي بے کَلام

یـکـ فنجـآن قهـوه بـه تَلخـی ِ زهـر !

وَ خـوابـے بـه آرامـے یـکــ مـَرگ هَمیشـگـے

 گاهـــی احساس میڪنَمــ روی دَست خـدا مــانده ام

خَســتہ اش ڪَردم خــودَش هَــم نــمــیــدانـــــــد با مَن چــہ ڪــنَــد؟

زمان گذشت بدون توجه به چیزهای کوچکی که کم هم نبودند

چیزهای کوچکی که حداقل می توانستند تحمل کردن زندگی را آسان تر کنند

گاهی فرصت نبود

گاهی حوصله

و من خیلی دیر این را فهمیدم

خیلی دیر

هر چند که شاید هنوز هم پشت این همه سیاهی

کسی ، چیزی پیدا شود که نام من را از یاد نبرده باشد

 از این دنیا شرمنده ام که واردش شدم

ای کاش درب خروجی هم داشتی . . . خسته ام

همـچـون ساعـت شنی شــده ام

کــه نـفــس هـای آخـرش را مـیـزنـد

و الـتـمـاس مـیـکــنــد

یـکـی پـیـدا شـود و بـرش گــردانـد

مــن هــم …

نه …! !

لـطــفـا بـرم نـگــردانـیـد ! ! !

بــگـذاریــد تــمام شــوم …

 خالی تر از سکوتم …

انبـوهــی از ترانـه

بــا یـاد صبـح روشـن اما …

امیـد باطل

شب دائـمی ست انـگار …

 دلـــم هفـــت سنـــگ است

به غـــير از دل تـــو

روي دل ديــگري بـــند نميشود...

چقدر شعرهایم را ورق بزنم؟

چقدر یک به یک خاطراتم را مرور کنم؟

چقدر حرف هایم را بالا و پایین کنم؟

چقدر یواشکی به عکست نگاه کنم؟

چقدر این دل و اون دل کنم؟

چقدر این دست و اون دست؟

 مداد گفت متاسفم .......... پاکن گفت چرا ؟ تو هیچ کار اشتباهی نکردی.

مداد جواب داد : متاسفا چون به خاطر من اذیت می شویی.

هر وقت که من اشتباه می کنم .

تو همیشه آماده ای آن را پاک کنی.

ولی وقتی اشتباهاتم را پاک می کنی .

بخشی از وجودت را از دست می دهی ......... و هر بار کوچک و کوچکتر می شوی.

 ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ
ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﮑﺴﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ.

ﻃﻮﺭﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ
 ﺗﻨﻔﺮ ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ.

ﻭ ﻃﻮﺭﯼ ﺧﻮﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ 
ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺮﮒ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ 
ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﻮﺩ.


ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ
 ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﯾﻢ.

ﭘﺲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﻟﺒﺨﻨﺪ
 ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ.

در اوج آسمان به دنبال تو ، هر جا میروی باز هم یکی هست به دنبال تو

تویی که در قلب منی و منی که همیشه فدای توام

دیگر به دنبال بهترین ها نیستم ، من شیفته آن خوبی های توام

این من هستم که وفادار خواهم ماند .

این تو هستی که تنها بی وفایی از تو جا خواهد ماند!

این من هستم که آخرش میسوزم .

این تو هستی که میروی و من با چشمهای خیس به آن دور دستها چشم میدوزم!