نخواستنت رو بلد نیستم

نداشتنت رو یادم نده . . .

 نالیدن از این فاصله ها کار قلم نیست

در خانه ی ما جز غم دوری تو غم نیست

افسانه نگو چگونه دست از تو کِشم من ؟

من عاشق چشمان تو ام! دستِ خودم نیست . . .

اقیانوسها و جزایر را در می‌نوردم ، کنار تو می‌نشینم با تو سخن می‌گویم

بر موهایت دست می‌کشم ، دستهایت را در دستهایم می‌گیرم و برمی‌گردم

بی‌آنکه مرا دیده باشی . . .

 می ترسم

کسی نه خودت را

که دوست داشتنت را از من بگیرد !

خدايا ! در قرآنت جاي سوره اي به نام عشق خاليست ...

كه اينگونه آغاز ميشود :

و قسم به روزي كه قلبت را مي شكنند و جز خدايت مرهمي نخواهي يافت.

 هنوز هم از بین کارهای دنیا

دل بستن به دلت

    بیشتر به دلم میچسبد . . .

 ناسپاس از عشق پاکت نیستم

من که عمری با خیالت زیستم

دوستت دارم به جان تو قسم

روی حرفم تا ابد می ایستم!

ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ

“ﻣﺮﮒ” ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ

“ﻓﺎﺻﻠﻪ” ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ . . . 

این سماور جوش است

پس چرا می گفتی

دیگر این خاموش است؟

باز لبخند بزن

قوری قلبت را

زودتر بند بزن

توی آن مهربانی دم کن

بعد بگذار که آرام آرام

چای تو دم بکشد

شعله اش را کم کن

دستهایت

سینی نقره نور

اشکهایم

استکان های بلور

خدایا !

تو را قسم به عاشقان بی نشانت 

تو را قسم به دعای شبانه مجنونان درگاهت 

تو را قسم به نیایش سبز سحرخیزانت

تو را قسم به نمازهای عاشقی،

تورا قسم به اشکهای منتظرانت 

    کشتی ایام با حرکت در اقیانوس زندگی سینه زمان را می‌شکافد

 و همچنان به پیش می‌رود.

جذر و مدّ ناخوشی‌ها و خوشی‌ها گاه، و بیگاه، مهمان دل مسافران می‌شود

 و تکرار غروب و طلوع خورشید، ندای خاموش سالنامه و تقویم‌ها، وادارشان می‌کند که در آیینه‌ ایام به تماشای گذر عمر خود بنشینند

و با خود بگویند:

راستی کشتی ایام از کجا آمده؟ الآن کجا هستیم؟ و سرانجام ماچه خواهد شد؟

هرازگاهی به یادت می افتم

و لبخندی تلخ روی لبم می نشیند و

قطره ای اشک از گوشه ی چشمم جاری می شود

وقتی که به یادت می افتم

تمام حرفهایت از ذهنم عبور می کند

خیلی با خودم کلنجار می روم که لحظه ای

فراموشت کنم ولی...

ولی نمی شود. خواستم بگویم

همیشه به یادت هستم.

بیا با هم یک تصویر زیبای دیگر از عشق بکشیم

 تصویری مثل آن نقاشی دیروز

تا به یادگار بماند و این یادگاری مثل یک خاطره بماند

 تا ما نیز مثل خاطره ها باشیم

 نه خاطره ای از گذشته

 خاطره هایی شیرین از هر روز زندگی مان

 که همیشه تا ابددرقلبمان به یادگاربماند!

روزهای با تو بودن گذشت و رفت

 هر چه بینمان بود تمام شد و رفت

 عشقت را به خاک سپردم و قلبت را فراموش

 اما هنوز آتش غم رفتنت در دلم نشده خاموش!

این من هستم که وفادار خواهم ماند

 این تو هستی که تنها بی وفایی از تو جا خواهد ماند!

این من هستم که آخرش میسوزم

این تو هستی که میروی

و من با چشمهای خیس به آن دور دستها چشم میدوزم!

 غـــریبانه در ایـــن کوچه ها 

به دنبال 

بوی خوش عطر 

نفس های تو 

میگردم ! 

اگــر کمی دل داشتی ، 

نفس های عمیق تر 

می کشیدی !!!

امروز هر چقدر بخندی و هر چقدر عاشق باشی 
از محبت دنیا کم نمیشه پس بخند و عاشق باش 
امروز هر چقدر دلها را شاد کنی 
کسی به تو خورده نمیگیره پس شادی بخش باش 
امروز هرچقدر نفس بکشی 
جهان با مشکل کمبود اکسیژن رو به رو نمیشه 

دلم به کما رفته

برای مردنش دست به دعا شوید!

چقدر این سربالایی ها ادامـــــــه دارند ؟

من از زندگی که هیچ . . . پاهایم از من شکایت دارند!

این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند؛
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم،
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام؛
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،
خط خطی نشود!!!

دلکَم

ميدانَم؛توام مثل من

از بودن هاشان

از عادت دادن هاشان

از نبود هميشگي شان

از تکرار اين تابع خسته شده اي

به احترام تن زخم ديده ات؛

معادله را عوض مي کنَم

بگذار بيايند و بروند

غصه نخور

عادت را خط زده ام..!

اين که گفــتند " فرامــوش ات کنــم " را فراموش کرده ام! 

خيــالت تخت... تــو تا ابد... مــاندگارترين " حضــور ِ " روزگار مني!

 و من عــجيب؛

 به آغــوش امن تو از آن ســوي فاصــله ها خــو گرفته ام!!! 

 گذشتــم ... گـــذشـتــي

مــن از يــک دنيــــا براي تـــــــو

و تـــــــو از مــــن ، بـــراي دنــياي خودت...

 خــدايــا شبــيه بـادکـنکي شــده ام

از بغـضهـايــي کـه به اجبــار فــرو داده ام...

التـماســت ميکـنم...

فقــط يـک ســوزن !

تــکه تــکه شــدنـم بــاخــودم...

 ديشب در جادهاي سکوت در ايستگاه عشق هرچه منتظر ماندم

کسي براي لمس تنهاييم توقف نکرد

و من تنهاتر از هميشه به خانه برگشتم!

 چنان دل کندم از دنيا که شکلم شکل تنهاييست

 ببين مرگ مرا در خويش که مرگ من تماشاييست

 کاش میشد هیچ کس تنها نبود

 کاش میشد دیدنت رویا نبود

گفته بودی با تو می مانم ولی...

 امــــــــروز هم نیـــــــامــــــــــــــدی...


نا شُــــــــــــکری نمیکنـــــــــــــــم


فـــــــــــــردا هَـــــــــــــم روز خُــــــــداست...

 دیگر سوسوی هیچ چراغی امیدوارم نمی کند

دیگر گرمای دستی دلم را به تپیدن وا نمی دارد

میروم تا در تاریکی راه خود را پیدا کنم

که به چراغهای نورانی و دستهای گرم دیگر

 هرگاه مرا نيافتي...!!

گم شده ام در انبوه آشفتگي هام...

آسيمه سر به دنبال خودم مي گردم...

بي نشان خواهم شد

در شهر نشانه ها!!

هرگزم نخواهي يافت...

سراغم را از کسي مگير...!!

 ايــن روزها

بــرايم

حضور ســکوت را

تيــک بــزنيد !

تلــخ تر از آنــم 

که غيــبت نــخورم

یادت هست؟!

جــناق می شکــستیم می گــفتیم:

"یــادم تــــو را فرامــــوش"

ولی امـــــــروز،

تمــام استخوانهـــــایم شکــــــــسته

از تو برايم چه مانده؟ 

بغضي مهار نشدني و يک عکس سه در چهار

دقايقي که ميخواهمت و نيستي

حرفهايي که ميخواهم و نميزني

شنيدني هايي که ميخواهم و نميگويي

تعليق و انتظار، سردي تو و گرمي اشک هاي من

بي خبري هاي پي در پي 

مهري که دارم و بي مهري هاي تو

حســــــرت!

يعني شانه هايت دوش به دوشـــــــم باشد

اما نتوانــــم از دلتنگي به آن پناه ببـــــــرم

                                مــيخواهم اين راهي که من وتو آمده ايم را ازابــتدا ويران کنم 

       تا هــيچ کس به اينــجايي که ما رسيده ايم نرسد

 ايــنها که مي نــويسم ، مــرثيه ست ،،،

براي دلي که دارد در دســتانم جــان مي کـَنـَد ...

نه ، صبـــر کن ...

اينــها فاتحــــه است ...

هَـــــوا داره سَــــرد ميشه

مَـــــن هَــــمش نگـــــران اينم کـــــه

سَــرمــــا بخورم

سُـــــرفه کنَـــم

ولي.....

کسي نباشه که بِـــــگه

واي عشِــــقَــــم.....

تو کـــــه باز مراقب خودتــــــ نبودي.... !!

خــــــــدايــــا يـه سـوال...

تــــورو بـه خـــودت قــسـم راستــشـو بـگـو...

چـِـرا بــاز پـُــره بُـــغـــض شــدم؟؟

نــکـــنـه بـاز تــــنهام گــذاشـتي………..؟

 شبــيه غــريــبه ها حــرف نزن

"شما" که خــطــابم ميکني ويران ميــشوم....

خــوب هــم کــه بــاشي

از بــس بــدي ديــده اند ...

خوبــيــهايت را بــاور نمــي کنند!!!

نفــرين به شهري که در آن غــريــبه ها آشــناترند!!!