نازنینم آدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید) ...
یاد من باش ...که بس تنهایم ...
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید ...
به خدا گفت :
من به اندازه ی ...
من به اندازه ی گلهای بهشت ...نه ...
به اندازه عرش ...نه ...نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم ...
آدم ،.. کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت ...
راهی ظلمت پر شور زمین ...
زیر لبهای خدا باز شنید ...
نازنینم آدم !… نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش… نه به اندازه ی گلهای بهشت ...
که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !! نازنینم آدم...نبری از یادم...